23 Μαΐου – 15 Ιουνίου 2003 και
24 Οκτωβρίου – 21 Δεκεμβρίου 2003
Σάμουελ Μπέκετ
Τέλος του παιχνιδιού
Μετάφραση: Κωστής Σκαλιόρας
Σκηνοθεσία και εικαστική αντίληψη: Μιχάλης Βιρβιδάκης
Έπαιξαν οι ηθοποιοί:
Κλοβ: Γιώργος Μπιράκης
Χαμ: Μιχάλης Βιρβιδάκης
Ναγκ: Παναγιώτης Χρυσανθόπουλος
Νελ: Νίκη Μιχαλούδη
Η δουλειά μου είναι ζήτημα θεμελιωδών ήχων (δεν αστειεύομαι) φτιαγμένων όσο γίνεται πιο ολοκληρωμένα και δεν παίρνω την ευθύνη για τίποτε άλλο. Αν οι άνθρωποι θέλουν να πονοκεφαλιάζουν με τις προεκτάσεις, ας το κάνουν. Κι ας ψάξουν μόνοι τους για ασπιρίνη. Ο Χαμ, όπως είναι, και ο Κλοβ, όπως είναι, μαζί όπως είναι, nec tecum nec sine te, σε ένα τέτοιο μέρος και σε έναν τέτοιο κόσμο, είναι όλα όσα μπορώ να καταφέρω, περισσότερο απ’ ό,τι θα μπορούσα.
Σάμουελ Μπέκετ, Γράμμα στον σκηνοθέτη Alan Schneider, 1957.
_
Ίσως αυτό να νιώθω, ένα απέξω ένα απομέσα και στη μέση εγώ, ίσως αυτό να είμαι, αυτό που χωρίζει τον κόσμο στα δύο, απ’ τη μια μεριά το απέξω, απ’ την άλλη το απομέσα, αυτό μπορεί νά ‘ναι φτενό σαν τσιγαρόχαρτο, εγώ δεν είμαι από καμιά μεριά, είμαι στη μέση, είμαι το διάφραγμα, έχω δύο όψεις και διόλου πάχος, ίσως αυτό να νιώθω, να με νιώθω να πάλλομαι, είμαι το τύμπανο, απ’ τη μια ο νους και απ’ την άλλη ο κόσμος, εγώ δεν είμαι σε κανέναν.
Σάμουελ Μπέκετ, Ο Ακατονόμαστος, Εκδόσεις Ύψιλον, Αθήνα, 1993, σ. 193
_
Ναι, στη ζωή μου, αφού πρέπει να τη λέω έτσι, υπήρχαν τρία πράγματα, η ανικανότητα να μιλήσω, η ανικανότητα να σωπάσω, και η μοναξιά, μ’ αυτά έπρεπε να τα βγάλω πέρα. Ναι, τώρα μπορώ να μιλάω για τη ζωή μου, είμαι πολύ κουρασμένος για λεπτολογήματα, αλλά δεν ξέρω αν έζησα ποτέ, ειλικρινά δεν έχω γνώμη πάνω στο θέμα. Όπως και νά ‘χει, πιστεύω πως σύντομα θα σωπάσω για πάντα, παρά την απαγόρευση. Τότε, ναι, πάπαλα, έτσι απλά, σαν απλός ζωντανός, θα πεθάνω, πιστεύω πως σύντομα θα πεθάνω, ελπίζω αυτό νά ‘ναι κάποια αλλαγή, Θά ‘θελα να σώπαινα πριν πεθάνω, ώρες-ώρες πίστευα πως αυτό θά ‘ταν η ανταμοιβή μου, η ανταμοιβή μου που μίλησα τόσο πολύ και τόσο αντρειωμένα, να μπω ζωντανός στη σιωπή, για να μπορέσω να τη χαρώ, όχι, δεν ξέρω γιατί, για να με νιώθω σιωπηλό.
Σάμουελ Μπέκετ, Ο Ακατονόμαστος, Εκδόσεις Ύψιλον, Αθήνα, 1993, σ. 195
_
Ορίστε η ζωή μου, γιατί όχι, είναι μία, αν σας αρέσει, αν σας πρέπει, δεν λέω όχι, σήμερα το βράδυ. Πρέπει να υπάρχει μία, φαίνεται, εφόσον υπάρχει ομιλία, τι χρειάζεται μια ιστορία, δεν είναι υποχρεωτική μια ιστορία, μόνο μια ζωή, αυτό ήταν το λάθος μου, ένα από τα λάθη, να έχω θελήσει μια ιστορία για τον εαυτό μου, λες και η ζωή από μόνη της δεν ήταν αρκετή.
Σάμουελ Μπέκετ, Κείμενα για το τίποτα 4 1945-1980, Εκδόσεις Πατάκη, 2000
Μαρία Τερζάκη, θεατρολόγος ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ