24 Μαρτίου – 4 Ιουνίου 2006 και 24 – 26 Νοεμβρίου 2006
Περιοδεία: στην Αθήνα (Θέατρο Τέχνης της οδού Φρυνίχου)
4 και 5 Ιουλίου 2006
σε συνεργασία με το Φεστιβάλ Αθηνών και το Θέατρο Τέχνης.
Τόμας Μπέρνχαρντ
Ο αναμορφωτής του κόσμου
Μετάφραση: Ζήσης Σαρίκας
Σκηνοθεσία: Μιχάλης Βιρβιδάκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Μπαλαντίνου
Σκηνικά και κοστούμια: Μανούσος Χαλκιαδάκης
Μουσική: Ντίνος Καγιάς
Κατασκευή μαριονέτας: Αριάδνη Νόβακ
Διδασκαλία κίνησης μαριονέτας: Παύλος Νόβακ
Φωτισμοί: Μιχάλης Βιρβιδάκης, Μαρία Μπαλαντίνου
Έπαιξαν οι ηθοποιοί:
Αναμορφωτής του κόσμου: Μιχάλης Βιρβιδάκης
Γυναίκα: Νίκη Μιχαλούδη
Πρύτανης – Δήμαρχος – Κοσμήτορας – Καθηγητής
Οι ρόλοι ερμηνεύτηκαν από μαριονέτες που χειρίστηκαν
οι ηθοποιοί: Τατιάνα Τζιάκη και Γιάννης Βιολάκης
Ο αναμορφωτής του κόσμου του Τόμας Μπέρνχαρντ (1931- 1989) ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Στην πικρή αυτή κωμωδία ένας μισοπαράλυτος, κουφός και άρρωστος φιλόσοφος, περιμένει στο σπίτι του τους εκπροσώπους της πολιτείας να τον χρίσουν επίτιμο διδάκτορα του τοπικού Πανεπιστημίου λόγω της διεθνώς αναγνωρισμένης και μεταφρασμένης σε 38 γλώσσες πραγματείας του με θέμα την αναμόρφωση του κόσμου. Δέσμιος της φιλοδοξίας και της ματαιοδοξίας του, δεν τρέφει ωστόσο αυταπάτες για τη ματαιότητα του εγχειρήματός του. Συγκρίνοντας άθελά του την κατάσταση του κόσμου και την προσωπική του αδιέξοδη κατάσταση, που οφείλεται στην κλονισμένη υγεία του και στην προβληματική επαφή του με τη γυναίκα-σύντροφο και υπηρέτριά του σχεδόν, με το σχέδιο της αναμόρφωσης του κόσμου, διαπιστώνει, μέσα από ένα παραλήρημα κριτικής και αυτοκριτικής, με κυνισμό και τελικά με απόγνωση και τρόμο, τη φρικτή αλήθεια: πως ο κόσμος στηρίζεται στο μίσος και στο ψεύδος και πως για να τον αναμορφώσεις πρέπει να τον καταργήσεις. Ο αναμορφωτής του κόσμου ενσαρκώνει όσο καμιά άλλη δραματική φιγούρα του Μπέρνχαρντ τις τραγικές και άκρως κωμικές αντιφάσεις που θεματοποιεί το έργο του συγγραφέα.
Εγώ, όταν τα πράγματα είναι βαρετά ή πολύ τραγικά, ανοίγω ένα από τα βιβλία μου και γελώ μ’ αυτά πιο πολύ από καθετί άλλο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχω γράψει και σοβαρές προτάσεις, ενδιάμεσα, για να συγκρατούνται οι αστείες προτάσεις: γιατί αυτές είναι η κόλλα. Το σοβαρό είναι η κόλλα στο κωμικό πρόγραμμά μου. Αλλά θα μπορούσε φυσικά να πει κανείς ότι αυτό που επιχείρησα εδώ και είκοσι χρόνια αρχίζοντας να γράφω ήταν ένα ολοκληρωμένο κωμικο-φιλοσοφικό πρόγραμμα. Είναι προφανές πως μια φιλοσοφία ξερή και εντελώς αυστηρή δεν προσφέρεται για γέλιο. Είναι απίστευτα ανιαρή! Δεν είναι έτσι; Διαβάζοντας, ωστόσο, τον Σοπενάουερ, είμαι σε θέση και να γελώ. Όσο περισσότερο πικρόχολος είναι, τόσο προκαλεί το γέλιο. Μόνο που οι άνθρωποι τα παίρνουν όλ’ αυτά τραγικά σοβαρά. Αλλά πώς να πάρει κανείς στα σοβαρά έναν άνθρωπο παντρεμένο μ’ ένα σκύλο; Αυτόν εκ των προτέρων δεν μπορεί να τον πάρει κανείς στα σοβαρά: αυτός είναι ένας φιλόσοφος του γέλιου. Εννοώ αυτοί είναι οι μεγάλοι κωμικοί της Ιστορίας: Σοπενάουερ, Καντ, δηλαδή οι πιο σοβαροί κατά βάθος.
Τόμας Μπέρνχαρντ, Μονόλογοι στη Μαγιόρκα
Μαρία Μπαλαντίνου ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Αλέξανδρος Ίσαρης ΤΟΜΑΣ ΜΠΕΡΝΧΑΡΝΤ: ΜΙΑ ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ
