22 – 24 Ιουνίου 2006
Ελένη Μαρινάκη
Τις νύχτες που κατεβαίνω στα όνειρα
Θεατρική παράσταση βασισμένη σε κείμενα της ποιήτριας
Σκηνοθεσία και εικαστική αντίληψη: Μιχάλης Βιρβιδάκης
Μουσική διδασκαλία: Ολυμπία Τσαγιάννη
Φωτισμοί: Δέσποινα Πολλαναγνωστάκη
Ηχητικά εφέ: Άρης Κλάδος
Στην παράσταση συμμετείχαν οι πρωτοετείς
σπουδαστές της δραματικής σχολής του θεάτρου:
Έβελυν Αντωνίου, Γιάννης Βιολάκης, Χρυσούλα Ζαχαριάδη,
Μαριαλένα Θεοδωράκη, Στέλλα Σειραγάκη
Μια παράσταση της Δραματικής Σχολής του θεάτρου ΚΥΔΩΝΙΑ, σε σκηνοθεσία και εικαστική φροντίδα Μιχάλη Βιρβιδάκη, που συνοψίζει τη δουλειά ενός χρόνου των πρωτοετών σπουδαστών πάνω στις εκφραστικές δυνατότητες του ελληνικού λόγου.
Η Ελένη Μαρινάκη από θραύσματα της παιδικής ηλικίας, εικόνες μαγικές και κραυγές απόγνωσης, συνθέτει ένα στέρεο ποιητικό σύμπαν αλλά και τον εύθραυστο ποιητικό της μύθο, ένα μύθο προσωπικό όσο και επικίνδυνο, καθώς παραβιάζει τη σφαλισμένη πόρτα των ονείρων και κατεβαίνει στα σκοτεινά λιβάδια της επιθυμίας. Το έργο της είναι μια σύγχρονη Νέκυια: μια κάθοδος στον Άδη, απ’ όπου η επιστροφή δεν είναι πάντοτε διασφαλισμένη.
«Η ποιήτρια δοκιμάζει τα όρια της ταυτότητάς της», σημείωνε το 1999 η φιλόλογος Μαρία Πριπάκη, «δημιουργώντας ποιήματα, στα οποία η επιθυμία, ακολου-θώντας την έλξη της γλώσσας, ακυρώνει κάθε νόμο που θα μπορούσε να ισχύσει πέρα απ’ αυτήν και απογυμνώνεται ως τη βασική της δομή, που δεν είναι άλλη από μια ρυθμική παλίρροια της μυστικής της πορείας».
Η Ελένη Μαρινάκη έχει εκδώσει μέχρι σήμερα τέσσερις ποιητικές συλλογές: Περνώντας βάφεσαι μπλε (1987), Τις νύχτες που κατεβαίνω (1998), Πλανόδιος Άνεμος (2000), Τώρα Αίμα (2005).
Τις νύχτες που κατεβαίνω
στα όνειρα
στάζουν τα μικρά υπόστεγα
της αυλής μας
ο πατέρας μαζεύει τα άδεια κουτιά
στην γωνία
τα γυρίζει ανάποδα
– να μην φαίνεται λέει το πρόσωπό μας -.
Εγώ επιστρέφω πάντα
από την κλειστή πόρτα
και περιμένω ώρες να
ξημερώσει.
Ελένη Μαρινάκη,
Σεπτέμβριος 1990
